Battle Royal w RPG. Czy warto?

Battle Royal w RPG. Czy warto? 

 Trochę historii

Battle royal jest formą PvP, która zyskuje coraz większy zasięg i podejrzewam, że niedługo ta forma rozgrywki będzie jedną z bardziej eksploatowanych.
Wszystko zaczęło się od książki pod tym samym tytułem. Napisał ją Japoński pisarz Koshuan Takami i zapoczątkował cały nurt w pop kulturze. Książka mimo obiegających ją kontrowersji została szybko zekranizowana dzięki czemu zyskała jeszcze większy rozgłos.
Echa tamtego wydarzenia krążą po sieci do dzisiejszego dnia.
Przede wszystkim powstała seria visual noveli, a później anime i mang: spod znaku Fate/.

Seria Fate/ zakłada starcie mitologicznych postaci w dzisiejszym świecie gdzie tylko jedna osoba może wyjść z tego starcia "z tarczą". (dokładnie to samo zakładała książka Takamiego, tylko bez udziału postaci mitologicznych, zamiast, których występują Japońscy licealiści).
Jeżeli zastanawialiście się kiedyś jak w fabularyzowanej wersji wydarzeń wyglądałby pojedynek Artura i Lancelota, albo Gilgamesza i Herkulesa, to ta seria jest dla was.
Osobiście polecam dwie drogi oglądania serii:
1.Rozpocząć od Fate/stay night, a później przejść do Fate/zero (droga dla ludzi chcących poznać uniwersum)

2.Rozpocząć od Fate/zero, a później podążyć za głosem serca (jeżeli intercesje was bardziej strategiczno-taktyczne podejście do tematu)

Kolejną, najważniejszą dla nas teraz rzeczą jest szturm gatunku battle royal na sprzęty elektroniczne w tym PC. Przede wszystkim Playerunknown Battleground (dalej jako PUBG), który spopularyzował ten gatunek w szerokim gronie odbiorców.
Playerunknown z tego co mi wiadomo jako moder inspirował się zdecydowanie literaturą Takamiego.
Właśnie stamtąd zaczerpnął "losowość" rozgrywki (licealiści w książce Takamiwego mieli "losowo" przydzieloną broń startową, oraz na wyspie były porozrzucane różne przydatne sprzęty).
Mod powstał przez to, że w grze, która modował Playerunknown pojawiła się grupa graczy, której do gustu nie przypadł wszechobecny grind (czasochłonne zdobywanie wszystkiego).
Dzięki modowi, wszyscy zaczynali podobnie i szybko zdobywali kolejne bronie i sprzęty w relatywnie krótkich meczach. Taka forma rozrywki znalazła spore grono odbiorców dzięki czemu Playerunknown zdobywał kolejne propozycje pracy, aż w końcu doszło do tego, że certyfikuje swoim nickiem cała grę.
Poprzez popularyzację elektronicznej formy battle royal nieuniknione będzie, kiedy pojawią się pierwsze podręczniki RPG nastawione właśnie na tego typu rozgrywkę (chyba, że już się pojawiły, a ja źle zrobiłem badania).
Zatem należy teraz przejść do odpowiedzi na pytanie zadane na samym początku tego wpisu. Czy warto?

Przykłady

Przyjrzyjmy się dwóm przykładom jak zostały zrealizowane jednostrzały tego pokroju (może być tylko jeden zwycięzca, wszyscy są nastawieni przeciwko sobie, jest to jakaś ograniczony obszar działania).

Baniak Baniaka i jego Mordhaim:
Jest to tryb bardziej nastawiony na PvE i strategiczne zarządzanie czasem. Należy wyprzedzić pozostałe grupy, a celem nie jest "przetrwać" tylko zdobyć X przedmiotów.
Dobry jest motyw ukrytych ruchów wszystkich drużyn, dzięki czemu nie wiadomo gdzie dokładnie znajdują się "prawdziwi" przeciwnicy.
Mocnym plusem jest również aspekt strategiczny i możliwość zdobywania sojuszników podczas przygody w Mordhaim.
Na minus muszę zaliczyć problemy logistyczne w ewentualnej organizacji takiego wydarzenia, oraz relatywnie niski poziom ADRENALINY, o czym będę pisał za chwilę.
Problematyczne z mojego punktu widzenia jest też spore rozbieżności jakościowe w zdarzeniach losowych i typach zadań które są ukoronowane zdobyciem Spaczenia. Niektóre pomysły są niezłe inne wyglądają jakby były wymyślone "tu i teraz" co w tego typu wydarzeniach potrafi zaburzyć cały odbiór i zrujnować "wyważenie lokacji". To tylko moja opinia.


Matt Mercer i jego Battle Royal:
Przez pierwsze 2h nerwy są cały czas napięte, każda tura ma znaczenie.
Później jakby wszystko opada, staje się wtórne, sprowadza do przeciągłych rzutów.
Widać zmęczenie materiału i malejące emocje.
 Brawurowo wykonane pole bitwy, nacisk na solowe strategie, oraz możliwość zawierania tymczasowych sojuszy pomiędzy graczami pokazują tak naprawdę w jakim kierunku powinien podążyć nurt Battle Royal RPG.

Moje doświadczenia:

-3 larpy w konwencji Battle Royal z użyciem klas postaci (wzorowane na serii Fate/),
-2 sesje typu Battle Royal (autorski świat, autorski system)
Wszystko to organizowałem kiedy jeszcze terminologia nie istniała i wszystko po prostu nazywałem "Wielkim Turniejem" rozgrywanym raz na 10 lat czasu sesjowego.

Jeżeli chodzi o larpy podzieliłem całe wydarzenie na 1+3 "etapy":

Przygotowanie -etap 0- porozstawianie specjalnych przedmiotów na terenie gry (eliksiry leczące HP zbroje, lepsze bronie itd), oraz "artefaktów", które pozwalały odprawić rytuał (5min) dzięki któremu wkraczało się do właściwego turnieju i zyskiwało klasę powiązaną z danym artefaktem.

Poszukiwanie -etap 1- rozgrywany jest turniej-rozgrzewka mający wyłonić kolejność wchodzenia graczy na teren gry, jest to kluczowe ponieważ zapewnia czas na rozmowy w kuluarach, oraz zapoznanie się z realnymi umiejętnościami współgraczy. Przewaga w wyruszeniu na pole działań jest oczywista.

Po rozegraniu turnieju na teren wypuszczani są gracze w odstępie 60 sekund, według kolejności.
Na tym etapie, jeżeli ktoś nie jest "dostrojony" do artefaktu i zginie, musi wrócić na miejsce zbiórki ( w naszym przypadku był to dobrze usytuowany podest na wzgórzu) i odczekać swoje, aby moc ponownie wyruszyć.

Całość polega na tym, aby gracze rozbiegli się po relatywnie małym terenie w poszukiwaniu niezbędnych przedmiotów, oraz tworzeniu realnych sojuszy.
Gracze, którzy zdobyli artefakt i udało im się spędzić bezpiecznie 5 min na dostrojeniu się wchodzą na "wyższy poziom bytu". Gracze bez artefaktu mają z nimi nikłe szanse (artefaktowi mogą przyjąć więcej ciosów w czasie walki, uwierzcie, to naprawdę OGROMNA różnica).
Cel graczy posiadających artefakt zmienia się na:

Polowanie - etap 2 - Gracze z artefaktami zaczynają polować na graczy bez takich, oraz na siebie nawzajem. Dzięki czemu zyskują punkty (zdobycie odpowiedniej ilości pozwala wprowadzić grę w ostatni etap i wyłonić zwycięzcę), odpowiednio mniej za osobę bez i odpowiednio więcej za osobę z.

Haczyk jest jednak taki, że osoba dostrojona do artefaktu może zostać pokonana tylko raz (chyba, ze posiada specjalny przedmiot, albo umiejętność). Po przegranej musi udać się na miejsce zbiórki i oddać swój artefakt koordynatorowi gry, co kończy jej zabawę. (w różnych edycjach staraliśmy się wprowadzać różne mechaniki zapewniające im rozrywkę na ten czas, jednak nie wymyśliliśmy jednaj sprawdzonej formuły). Kiedy jedna osoba zgromadzi odpowiednią ilość punktów cała gra przechodzi w ostatnie stadium:

Ostateczny rytuał -etap3- Na terenie gry zależnie od edycji znajdowało się od 3 do 5 specjalnych miejsc nazywanych kapliczkami. (które można niszczyć przy pomocy specjalnych umiejętności, albo przedmiotów, co wprowadza kolejny aspekt strategiczny do układanki). Gracze posiadający określony artefakt mogą składać swoje "dary" - punkty tylko w konkretnych kapliczkach (zazwyczaj więcej niż w jednej, ale nie więcej niż w 2, zależy od artefaktu).
Aby wygrać całą grę należało swoje punkty umieścić w kapliczce i BRONIĆ jej przez 10 min.
(Pozostali gracze dobrze gdzie wszystkie kapliczki są zlokalizowane i zdawali sobie sprawę z tego, że właśnie masz zamiar "kończyć" grę)
Po tym czasie jesteś zwycięzcą i czeka dla ciebie wieczna chwała, oraz bonusy na sesji.

Wersja sesjowa: kładła nacisk na strategiczne przemieszczanie się po planszy i przejmowanie punktów, przypominała w tym bardziej Mordhaim niż Battle Royal Mercera, można by się długo rozpisywać, ale chciałem w tym wpisie podkreślić role PvP, a nie PvE, które dominowało w tym trybie. Jeżeli chcecie szczegółów, napiszcie w komentarzu to poświęcę temu któryś kolejny wpis.

 

Co tak naprawdę pociąga graczy w Battle Royal?

Odpowiedź jest prosta:
ADRENALINA

A teraz przejdziemy do jej rozwinięcia. Lubisz oglądać dreszczowce? Albo kino akcji?
Battle Royal ma dla ciebie i to i to podane z pierwszej ręki.
Narastające oczekiwanie na to, aż coś się wydarzy - a wydarzy się na pewno, to element charakterystyczny dla dreszczowców. Trzymają w napięciu cały czas, nie dając chwili wytchnienia.
A kino akcji to już sama walka jeżeli jest poprowadzona w systemie rpg w sposób odpowiedni i dynamiczny.

Część z nas lubi odgrywać, część poznawać świat, ale spora cześć uwielbia walczyć. To właśnie dla tej części jest Battle Royal (chociaż inni też znajdą coś dla siebie).
Serce będzie bić jak dzwon, kiedy będziesz siedział/a na krawędzi krzesła i czekał, aż twój współgracz przejdzie koło twojej lokalizacji na mapie, albo kiedy staniesz oko w oko z tym na koksanym wojownikiem.
Samo oczekiwanie czy ten mag uderzy kulą ognia we mnie czy w mojego sąsiada przy stole dostarcza sporej dawki emocji.
Wszyscy przy stole chcą poczuć dreszczyk.

Jednak czym to różni się od pluszówek opartych o negatywną interakcję?
Moim zdaniem, zestaw jednej planszy i paru charakterów nie jest do końca tym co może bawić nas przez tyle godzin co odpowiednio zrobione Battle Royal RPG.
Kombinacji nie jest zbyt dużo, element losowości jest ograniczony przez to też, po paru/nastu rozegraniach danej gry wszystko staje się wtórne, najlepsze strategie zostają odkryte, a błędy wyeksploatowane.

Dobry MG wyposażony w "toolbox" byłby wstanie zrobić z tego gatunku prawdziwą rozrywkę na wiele dni i odskocznie z prawdziwego zdarzenia, coś co w świadku mogłoby przyjąć nawet formę specjalnych "turniejów" dla graczy.
Opcje na jednostrzałówki i inspiracje byłby dużo bardziej rozwinięte niż w przypadku planszówki, która ma zamknięty rodzaj zadań i określoną przypisana przez twórców wizję artystyczną, nikt nie wiązałby nam rąk i wsadzał w pewne ramy.

Według mnie do battle royal nie wystarczy Warhammer, albo DnD.
Powinniśmy przygotować się na systemy pomyślane specjalnie o walce PvP i tworzeniu tymczasowych sojuszy, wbijania noża w plecy, i szybkich rozgrywek, bez dużej ilości liczenia.
Grunt jest niezbadany, możliwości wielkie, a potencjał spory.

Czy Battle Royal okaże się niszą, która niedługo wypłynie w świadku RPG? Czas pokarze.
Czy warto spróbować?

NA PEWNO.

Walka w RPG.

Walka w RPG

Chciałbym zaznaczyć, że to co napiszę Ameryki nie odkryje, jest tylko i wyłącznie moim spojrzeniem na to jak konstruować walki na sesjach.
Tematem wpisu będzie walka PvE, o PvP opowiem w następnym wpisie.
Na początku rozwinę skrót PvE (może zabłądzi tu ktoś kto nie zna tego skrótu?) czyli player versus environment (postać gracza przeciwko postaciom sterowanym przez MG / komputer).

To jak skonstruowana matematycznie jest potyczka z przeciwnikiem jest dla mnie drugorzędnym aspektem.
Doceniam potwory z bestiariuszy i bardzo lubię je przeglądać. Dla obrazków.
Poziomy trudności danych kreatur dziele sobie w głowię po prostu na: "małe, średnie, duże, TPK".
Nie bawię się w kalkulatory bo w nie nie wierzę.
Dla mnie to wszystko sprowadza się do gospodarki akcjami.
Ile rzeczy w turze jest wstanie zrobić grupa graczy, a ile grupa przeciwników.
Powód jest prosty: Ile razy zdarzyło się, że jeden naprawdę przekoksany przeciwnik, który miał być bossem dla całego scenariusza dostał sromotny oklep w pierwszej, góra drugiej turze?
Z tego co słyszałem i widziałem u innych np. sesjach na YT, taka sytuacja zdarza się.
Gracze obiegają twojego "smoka" i leją puki nie padnie jakby nie było jutra.
Nie tak miało być.
Wielki boss dostał z jakiegoś efektu CC np. ogłuszenie i jego akcja przepada, cały plan mistrza gry wziął w łeb.

Tyle zdążyłem napisać, zanim Matt Colville wypuścił swój filmik (a właściwie film) na temat Vecny i prowadzenia dużych złych w kampanii.
Przez to wpis się zdezaktualizował i w mojej głowie zamiast krążyć i układać w pewien porządek po prostu każe sądzić, że to co chciałem w tym akapicie powiedzieć, Matt już za mnie załatwił.

Filmik Matta
 Polecam gościa, sądzę, że w tym momencie On, Jim Davis i Matt Mercer to top 3 MG w światowym fandomie.

Drugi akapit miał byś podstawą tego co właściwie chciałem opowiedzieć.
O tym w jaki sposób projektuje spotkania podczas sesji.
Chciałbym teraz przytoczyć przykład z mojej ostatniej sesji, a później pokazać jego "bebechy".

Przykład:

4 graczy: Blaiz (Wojownik / Druid), Wiktor Saltair (Czarodziej / Czarnoksiężnik), Lucy (Łowca / Kapłan), Kryska (Kapłan / Druid)

1

Gracze muszą (chcą) odnaleźć katalizator do rytuału, który powstrzyma wywołaną przez ich wypadek magiczny potężną śnieżycę.
Na poprzedniej sesji udało im się dotrzeć do przyczółku w splugawionej grzybowej puszczy.
Przyczółek został ustabilizowany przez zakon Paladynów, ale to szczegóły polityczne. Gracze wstępnie dogadali się z Wiedźmą dowodząca eskapadą Paladynów i mogli korzystać z obozu.
Gracze odprawiają rytuał, który ma zlokalizować źródła energii, oraz wszelkie anomalie na danym terenie.
Informacje odnośnie źródeł energii jeden z graczy otrzymał już wcześnie, teraz po prostu się nimi podzielił po rytuale.
Gracze wykryli dwie narastające anomalie w formie omenów przepowiadających dwa rytuały.
Jeżeli identyfikowaliby dalej otrzymaliby informacje o tym, że "lewy" rytuał ma charakter kumulacyjny, a "prawy" rytuał ma charakter negacji.
Gracze postanowili, że nie mają na to czasu i ruszyli od razu przez puszczę w kierunku losowego - lewego rytuału.
Blaiz przemienił się w zwierze na którym, dwie kobiety mogłyby szybko przejechać przez las, a Wiktor, postanowił teleportować się do miasta załatwić jakieś wsparcie, a później teleportować się z powrotem do Blaiza (w moim systemie, można teleportować się wyłącznie do miejsc/ludzi z którymi ma się więź sympatyczną).
W ten sposób do grupy dołączył Token NPC - Barbarzyńca/Druid.
Lucy nalegała na postój, aby móc przygotować specjalny obrządek łowców na wszystkich członkach grupy, jednak grupa stwierdziła, że nie ma czasu na postój. Lucy odprawiła obrządek podczas jazdy, była wstanie uczynić to tylko na sobie.
Po drodze nastąpił opis otoczenia przez, które się przedzierają. (ponieważ mieli w grupie Blaiza - druida, który na jednym ze swoim poziomów wybrał właściwość, że trudny teren nie ma negatywnego wpływu na niego, oraz podczas poruszania się na grupę, którą prowadzi.
Jak i również Lucy, która wybrała, że zawsze wie w którym kierunku podąża, przedarli się przez puszczę w błyskawicznym tempie 1,5 dnia zamiast 3).

 2

Następuje rzut na zdarzenia po drodze. (ponieważ śnieżyca zaczyna nabierać na sile, natywni mieszkańcy puszczy pochowali się w swoich schronieniach)
Grupa nie napotkała przeszkód i "bezpiecznie dotarła do celu". Ponieważ droga była bezpieczna gracze decydują się jednak na obrządek Lucy.
Gracze podkradli się na granice zrujnowanej wioski i zobaczyli, że kultyści układają kurhan na środku, a nad nim unosi się Eteryczny (dla uproszczenia uznajmy, że to taka istota duchowa o bardzo silnych zdolnościach magicznych, ale małych zdolnościach oddziaływania na świat fizyczny).
Gracze mieli wcześniejsze informacje(2 sesje temu), że na tym terenie grupa kultystów przywołała Eterycznego powiązanego z siłami księżyca, teraz tylko potwierdzili te dane.
Szybka identyfikacja i wydedukowali, że ta grupa religijna prowadzi przygotowania aby "przyodziać" Eterycznego (dać mu ciało, dzięki czemu będzie mógł oddziaływać na świat fizyczny).
W tym momencie z jedynej porządnej chaty (wyglądającej na salę zgromadzeń), wychodzi para inaczej ubranych kultystów. Jeden ma kadzidło, a drugi gałązki olchy jako różdżkę, która okadza cały kurhan - w trakcie budowy, oraz duchową formę Eterycznego.
Jeden z kultystów niższego szczebla oddziela się i idzie w kierunku południowym z którego przybyli gracze (w domyśle idzie po kamienie na kurhan). Kolejny po skończeniu układania swojej części kamieni udał się na północ (w domyśle, również po kamienie).
Śnieżyca coraz bardziej ogranicza widoczność i jeden z dwóch pozostałych kultystów niższego szczebla zaczyna iść w kierunku sali zgromadzeń (bo zimno).
Blaiz postanawia przemienić się w postać "Wielkiego Wilka" (coś podobnego do wilkora) i zajść "Południowego kultystę".
Następuje prośba o rzut na skradanie się.
Opisuję sytuację i proszę o opisanie jak Blazi chce wykończyć przeciwnika. Blazi mówi, że mogę dokończyć.
Opisuję, że skacze z ukrycia powala kultystę i przegryza mu gardło. W zamieci, nikt nic nie słyszał.
Blaiz wraca do grupy i udaje się za "Północnym" kultystą.
Dwójka Kapłanów wyższego szczebla wraca do Sali zgromadzeń.
Lucy postanawia podkraść się do sali zgromadzeń.
Kryska musi wyjść z sesji, MG przejmuje jej postać w trybie spam heala.
Wiktor i Token NPC obserwują całą wioskę i ostatniego kultystę układającego kamienie.
Lucy bez problemu podkradła się do Sali i uchylając lekko okno zajrzała do środka.
W środku znajdowali się kapłani wyższego szczebla (4 z czego jeden spał), oraz przywódca kultu (Prawdziwa gór mięcha jak na kultystę). Widać, że medytują, odpoczywają, przygotowują się do wielkiego rytuału.
Blaiz dogania "Północnego kultystę" i widzi, że pobiera on kamienie za wzgórza na którym rośnie stary wypaczony grzybową zarazą dąb.
Następuje test skradania się, zdany z wielkim zapasem.
Następuje mój opis całej sytuacji i kolejne czyste zabójstwo w podobnym do poprzedniego stylu.
Kultysta układający kamienie nadal jest zajęty swoją robotą. Do Sali zgromadzeń wchodzi kultysta niższego szczebla i siada na ławce pod drzwiami. Nie ma prawa usiąść pomiędzy kapłanami.

3

Blaiz wracając również postanawia zakraść się pod Salę zgromadzeń.
Tym razem decyduje się na bezpośredni atak, wskakuje przez drewniane okiennice i poważnie rani śpiącego przy oknie kapłana.
Jednocześnie Lucy wywarza okiennice i oddaje salwę z łuku dobijając śpiącego kapłana i raniąc 3 stojących w zasięgu.
Początkowo zdezorientowani kapłani, po pierwszych dwóch ciosach adaptują się do rodzaju zadawanych przez graczy obrażeń (Druid ma w moim systemie taką reakcję) i rozpoczyna się walka.
Tylko przywódca kultu jest wyszkolony w walce bronią więc on staje bezpośrednio do walki z przerośniętym zwierzem, a reszta kapłanów używa swoich zaklęć i stara się odejść w kierunku drzwi, aby powiadomić Eterycznego o "gościach".
Udaje się wymknąć "kultyście niższego szczebla" wybiega z chaty i krzyczy, że ich atakują.
Jednak zanim dobiegnie do kurhanu Zostaje powstrzymany przez Wiktora i jego zaklęcia dalekosiężne. Kapłan kona u stóp kurhanu wydając z siebie ostatnie tchnienie.
Lucy wycofuje się ze swojej pozycji przeczuwając zbliżające się niebezpieczeństwo.
Kryska i Token biegną do centrum wioski, aby walczyć z Eterycznym.
Blaiz przyjmuje sporo obrażeń na swoją formę wilka, ale udaje mu się zabić jednego z kapłanów (nie przywódcę). Odgryza mu rękę i pozwala się wykrwawić.
Kultysta układający kamienie jest przerażony całą sytuacje i nie jest wstanie wykonać konstruktywnej akcji, pęka pod presją.
Następuje tura Eterycznej (To czego bali się gracze).
Pierwszą rzeczą jaką uczyniła było poświęcenie kultysty układającego kamienie. Skóra, mięśnie itd oderwały się od jego szkieletu i "ubrały" jej duchowa formę.
Mistrz gry rzuca w ukryciu k4 przez ile tur Eteryczny będzie mógł wpływać na świat rzeczywisty.
Sięga swoją mocą w kierunku Sali zgromadzeń i wysadza ją w powietrze zadając spore obrażenia wszystkim w obszarze (swoim kultystą i Blaizowi, Lucy wycofała się zawczasu).
Wiktor próbuje użyć magii aby skontrować rzucenie eksplozji, ale zostaje skontrowany przez eterycznego.
Lucy czekała na moment rzucenia zaklęcia przez Eterycznego i atakuje go za pomocą strzał.
Zirytowany Eteryczny wykorzystuje swoją bonusową akcję aby rzucić na obszar w którym chowa się Lucy paraliż (1 niezdany test - spowolnienie, drugi nie zdany petryfikacja, trzeci - śmierć postaci).
Lucy wycofuje się w puszcze i stara się powiadomić swoją "szefową".
 Wiktor tworzy w głowie inny plan i wbiega w puszczę, używając na swojej bonusowej akcji krótkodystansowego teleportu przenosi się pod kurhan i jest wstanie zmienić element miejsca mocy na ten, który jest dla Eterycznej "trujący".
Powoduje przez to odłączenie jej od sporych zasobów mocy.
Eteryczna nie kontruje jego zaklęcia, trzymając swoją reakcję, na później.
Wszyscy kapłani w Sali zgromadzeń są w stanie agonii (poza przywódcą kultu, który jakoś się trzyma) , Blaiz za to stracił swoją formę wilka (nie będzie mógł jej użyć, aż do następnego długiego odpoczynku), postanawia walczyć tradycyjnym orężem do którego druid szybko się adaptuje (broń Blaiza zadaje mu 50% obrażeń, a później 0%).
Przywódca Kultu próbuje wezwać swoją Panią, jednak na reakcji Blaiz zmienia element swojej broni i czystym cięciem gasi zakusy wroga. Walka w domku dobiegła końca.
Eteryczna widząc jak rozwija się sytuacja, oraz mając na uwadze, ze została jej maksymalnie tura w fizycznym świecie, postanawia użyć teleportacji.
Wiktor próbuje skontrować jej zaklęcie, jednak Eteryczna zatrzymała swoją reakcję na ten moment i spalając swoją kontrę ucieka z miejsca walki.
Graczom towarzyszy od tego momentu jedynie głuche wycie wiatru i tnący śnieg.

 4

Na sesję wraca Kryska.
Gracze zabezpieczają miejsce mocy (Wiktor przywołuje magiczne sługi, które mają strzec tego miejsca, Kryska przywołuje ptaki z okolicy i prosi je o pilnowanie tej wioski.
Blaiz i Token przeszukają wioskę, znajdują szkielety mieszkańców i ślady po magicznie wywołanej cholerze. Lucy wraca z puszczy prowadząc Izabell (Alt postać graczki grającej Lucy, oraz jej fabularna szefowa).
Izabell oferuje pomoc i grupową teleportację do Obozu (tego z początku scenariusza). Gracze ją przyjmują i od razu ruszają w kierunku kolejnego rytuału.
KONIEC SESJI

Bebechy:

0. to etap na którym zastanawiam się jakiego typu ma być to spotkanie i czemu ma służyć.
Czy ma pochłonąć surowce party, tak aby zmęczyć ich przed "prawdziwym" bossem?
Czy ma wnosić coś ważnego do fabuły (Potyczka z powracającym przeciwnikiem)?
Ma przygotować graczy mechanicznie na spotkanie z kolejnym przeciwnikiem/niebezpieczeństwem?
Czy ma zapewnić sporo frajdy graczom, tak aby poczuli, że ogarniają ten przecier.
Czy też ma sprawdzić graczy i być dla nich prawdziwym wyzwaniem.

Tworząc spotkanie musimy mieć to na względzie na samym początku. Co chcemy osiągnąć.

1. to wprowadzenie do sesji / spotkania z wrogiem. Czasami ten element jest długi czasami jest bardzo krótki i od razu przechodzi się do etapu 2.
Ma służyć wdrożeniu się graczy, tak aby nie dostali "zakwasów". Traktujemy to jako rozgrzewkę.
W książce byłby to prolog, w filmie czołówka.
Tutaj jest to rozmowa w bezpiecznym obozie, przygotowania do drogi a w końcu sama droga.

2.Ten etap ma nadać efektu dramatycznego całej scenie. Następuje wprowadzenie całej sytuacji.
W tym przypadku opis wioski i kultystów.
Zaznaczony jest "Budzik" w postaci Eterycznego i przygotowań do rytuału. Gracze nie mają wiele czasu zanim rytuał się rozpocznie, a wiedzą, że przerwanie rytuału w środku, jest równie niebezpieczne co pozwolenie na dokończenie go. Czas tyka i nie pozwala na odprężenie się.
(W innych przypadkach może to być dźwięk bębnów dobiegający z oddali, świeże ślady wielkiej bestii, nienaturalna cisza). Trzeba opisać coś co nie jest zagrożeniem samym w sobie (nie klepie tu i teraz), ale zwiastuje zagrożenie, tak aby napięcie rosło.
Dalej następuje pogłębienie narastania. Kultyści rozchodzą się nakładając presję odkrycia tymczasowego obozu graczy, jednocześnie odsłaniając się na cios. Gracze ryzykując wykrycie są wstanie wyeliminować część czekającego na nich zagrożenia. Ryzyko, a więc idąca za nimi adrenalina jest skatalizowana w jednym rzucie na skradanie się.
W między czasie pokazuje grupie, że w sali zgromadzeń jest poboczne zagrożenie w które chcą uderzyć najpierw, aby osłabić głównego przeciwnika.
Odziani w szaty innego koloru i posiadający lepsze przedmioty (kadzidło i "różdżka") od razu kojarzą się z "lepszym" przeciwnikiem. Tak skąd wyszli musi być ich więcej.
Inna postać podchwytuje ten watek i zakrada się pod Salę, w nagrodę otrzymuje szczegółowe informację o stanie wroga, oraz zapewnia prezentacje "porucznika" głównego bossa.
Drugi gracz po załatwieniu drugiego kultysty przynęty łapie się na salę i postanawia ruszyć do ataku. Tutaj kończy się budowanie napięcia za pomocą podchodów i zdobywania informacji. Zaczyna się prawdziwe mięso sesji czyli walka.

3.Gracze zdają sobie sprawę, że wpakowali się na minę. I cel zmienia się z "zabić wszystkich" na "nie dać im stąd wyjść".
Umiejętność Adaptacji ich przeciwników mówi wyraźnie: musicie zakończyć tą walkę w ciągu 3 tur, albo przerodzi się w naprawdę ciężkie starcie. Gracze muszą kombinować, czy chcą kontynuować, czy może zarządzić odwrót. Jeden wybiera opcję walki, druga przeczuwa najgorsze i wycofuje się czekając na akcję Eterycznej (głównego Bossa).
Dwójce graczy nie udaje się powstrzymać podniesienia alarmu i mimo zabicia przez Wiktora wybiegającego akolity Boss zostaje powiadomiony o intruzach. Zawinił brak komunikacji i za wolny refleks postaci.
Walka ponownie zmienia swój cel.
Gracze wiedzą, że nie mogą ugryźć bezpośrednio Eterycznej. Muszą podejść do tego jak do Puzzli.
Po wstępnym wybadaniu możliwości Bossa i prezentacji jej siły (eksplozja i obszarowy paraliż).
Gracze mogą wysnuć parę wniosków: nie liczy się ze swoimi kultystami, magicznie nie mają szans, bo ma za dużo energii, oraz ten stan nie będzie trwał wiecznie, bo to tylko chwilowe "Przyodzienie".
"Budzik" odwraca role. Tym razem działa na ich korzyść, muszą tylko odciąć ją od energii i wytrzymać jeszcze trochę, a będą wstanie ją pokonać.
Zastanawiają się przez chwilę i znajdują rozwiązanie.
Wdrażają je w życie i cieszą się swoim małym zwycięstwem.
Drugi gracz kończy swój pojedynek z "porucznikiem". Pojedynki 1 na 1 zawsze są emocjonujące, jeżeli nie trwają 10 tur. Blaiz wychodzi z niego zwycięsko, dzięki zastosowaniu podstępu (zmiany elementu swojej broni).
Wszyscy gracze obawiają się tury Eterycznej, ta jednak zamiast atakować postanawia uciekać.
Ostatnie najważniejsze rzuty na kontrowanie swoich zaklęć i puff główny Boss tej sesji rozmył się na wietrze.
Mogą być pewni, że powróci, wiec ta sesja nie opuści ich głowy jeszcze przez jakiś czas.

Warto dać różne elementy zagrożenia, tak aby walka nie była monotonna i było to zwykłe kulanie. (To ja go klepie).
 Zmieniające się mini cele pomagają w tym. Gracze co chwile muszą na coś innego zrócić swoją uwagę.
4.Następuje opadanie napięcia, stabilizacja i powrót do  sytuacji wejściowej. Zabezpieczenie terytorium, zebranie łupów i dyskusja co dalej.
Zostaje podjęta decyzja co będą robić teraz.
Ten moment odpoczynku zawsze jest ważny pomiędzy scenami/sesjami. Dzięki temu gracze mogą przygotować się na kolejne zagrożenia/budowanie napięcia. Często daje im odsapnąć po walkach.
Wydaje mis ię, że w DnD 5ed specjalnie na takie chwile wymyślono "krótki odpoczynek".

PS. Moim etapem 0 było: walka, która jest wstanie przygotować mechanicznie graczy na naprawdę ciężkiego przeciwnika. Dzięki tej potyczce mogli przećwiczyć silne i słabe strony swoich postaci, oraz zapoznać się z nowymi zasadami, które wprowadziłem do mojego autorskiego świata.